من خوابم نمی بره

“خواهش میکنم اسم من رو جایی نبر”. فرمون ماشین رو کج میکنم توی دیوار کناری. کنار در می ایستم. چهار ساعت رانندگی میکنم و رسیدم به شیراز. هواپیمایی قلب ابرها رو شکافت دیشب و رسید اینجا. باغ. ابرها‌. چمدانی از لباس‌. اتاقی که نگهبان آماده کرده بود. حالا بعد از یکسال وقتی توی خیابانی تاریک با سرعت میرونم صداشو یادم میاد. ” نه. خواهش میکنم بمون. خوابم نمیبره. خاموش بودی”.
از توی در تو میریم. لباس نارنجی. کنار حاشیه ی باغچه گل های آفتابگردان بلند تر شدن. به ترک خوردن لبخندی بر پهنای صورتش همراه میشه. میریم‌ تو. استخر پر. تصویر درخت های آویزان، پریشان، آرام. نسیمی و پرستویی که نوک بال تو آب می شوره و میره. فردا صبحه و روی کون نرمش خوابیدم. تنی لاغر، سینه هایی غریب و نوک پریده بیرونش، گرمای کسی داغ روی پوست رویی کیرم. عینک آفتابیشو جابجا میکنه روی بینی. لای کونش رو باز میکنم. دست هاشو از هم باز میکنه و مشت های دخترانه اش بسته ست و رو به استخر داد میزنه. واای. کلفتی کیرم رو لای کونش می بينم. پشت عینک تام فوردش حالا چشم های عمیق و بزرگش که خیلی ها رو توی تصاویر اغوا کرده بود چند سال خمارن حالا، خواب آلود و شهوت خورده و غرق. لفاف خیس و داغ کس زیباش دور کیرم. روی تنش خم میشم‌ ” خوشت میاد دختر کوچولو ام برات!؟” حرف ها و کلمه هایی بلده که مستقیما جایی توی من رو نوازش میکنه‌. جایی که دسترسیش برای اون بازه و جراتش رو داره. جایی که جای زخمی روی صورتش رو براش گذاشته بود یک بار. چندبار جاهای دیگه ش. دعواها و پرت کردنش توی اتاق ‌. صدای گریه هاش. بعد روی من خم شدنش. “دخترتو داشته باش خواهش میکنم”.
یک ماه پیش وقت چرخیدن آدمک سبز رنگ توی چراغ راهنمایی، زیر درخت های تنومند توی خیابانی نزدیک به موزه وقتی کسی توی پخش ماشین مرتب می گفت خوابم نمی بره، خوابم نمیبره، من خوابم نمیبره… بازم ببینمت … موج موج موهاش روی پاهام پخش شده بود. کیرم دهان تنگ و نرمش رو دور خودش داشت. انگشت های زیباش دور خایه هام اومدن. صورتش رو بلند کرد. خندید و گفت نه شوهرم بیاد یهو… همه بچه بازیا از من بود … دستم رو روی سرش حرکت دادم رفت پایین‌. سرش رو بلند کرد و محکم چندتا زد توی کمر کیرم‌‌… من خوابم نمیبره خاموشی ولی میخوام بازم بگیرمت… دلم میخواد بگم دوسم داری… دور دهانش رو پاک می کنه‌ ” من اینو دوست دارما”‌ . ماشین رو حرکت میدم. خطرناکه دیده شدنش توی شهر. حتی توی خیابون، بامن، نزدیک من یا هرکسی جز من.
حالا روی کون نرمش خوابیدم. محکم. دست هاشو پشت سرش پایین کمرش توی دست هام می بینم. پوست سبزه ی من، دست های سفید اون. به زبان خودش چیزهایی میگفت‌ گاهی.
وقتی کنار هم لم دادیم” فکر میکردی کس به این خوبی باشم؟ من برای تو اینجوری جنده میشم”.
حالا توی جاده می رونم. خوابم نمیبره…من خوابم نمیبره. موبایلم پشت هم زنگ میخوره. روی صندلی، جایی که اولین بار خم شدم بوسیدیم همدیگه رو موبایل تکون میخوره.
تصویر صورتش که می گفت :” نه کسی بفهمه ها. خواهش میکنم. آبروم میره. کارمو، حرفه امو از دست میدم”. بغلش کردم اون روز. سینه هاشو خوردم. ساعت ها لولیدیم توی هم. کسش رو که میخوردم با دست هاش روی کسش اشاره میکرد به انگشتی. و موهارو چنگ می زد. یاد صورت جدیدش می افتم‌ توی تصویری که خندیدم حسابی.
در خونه شون نمیرم. هیچ وقت. از دور شوهرش رو می بینم. مشغول کارشه. چرا اینجام نمی دونم. هیچی نمی دونم. مهم هم نیست. نوجون که بودم، عاشق آدم های روی صحنه ها بودم. توی فیلم ها وقتی میرفتن نزدیک رقیب های عشقیشون. حالا شوهرش نمیدونست تا رقیب عشقیش فقط چند متر فاصله داره. پیاده میشم از ماشین. هوای تهران رو میکشم توی شش هام. سیگار به دهان. میرم سمت کافه ای توی نزدیکی. توی صورتم بارها به اشک داد زده بود :” نمیدونم. نمیدونم چرا عاشقتم. کسم و قلبم و همه چیمو دیوانه میکنی. نکن بیا منو بگیر”.
داد می زدم :” فیلم بازی نکن. خواهش میکنم بسه این اداهات‌ استادی گولم نزن”.
روی گوشیم پیام میاد. ” نمی بره. نمیتونم. نمیشه. خواهش میکنم بیا. میگم با مریم اومدم بیرون. بیا باید ببینمت. دلم بگا رفته نامرد. بی همه چیز بیا. خاموش نکن. خواهش میکنم بگو دوسم داری”.
موهاشو چنگ می زنم و میکشم. روبه درخت ها کیرم توی کس تنگش فرو میره و میزنم‌. تا آخرین جای گلوش داد میزنه. نفرتی که اولین بار وقتی محلم نمیذاشت رو دارم و میگامش. وقتی توی پیام هاش فاصله حفظ می‌کرد . ” خواستم عاشقت کنم. وگرنه هزار شب قبل از اولین دیدنمون تو بغلت بودم تو خیالم. میخواستم بخوای منو.حس کنم اینجات مال منه”‌ روی سینه ام دست می‌ذاشت. “این مال منه و این”. روی کیرم با این دوم.
سرش روی تخت. روبه درخت های آرمیده روی تن نحیف آب میکوبم ته کسش. سوراخ کون له له زننده ش جلوم. دهانش که باز شده نیمه و انگار هوای گرمی رو به همه جا می داد.
صدای موزیک رو زیاد میکنم. روشن میکنم ماشین رو.
جواب میدم. ” باشه باشه باشه. پیشتم تا کمی دیگه”.
هق هق هق و بیا بیا بیا. ” بابا نمیتونم جاکش درک کن. من نمی تونم. نمیتونم سر و کله م جایی پیدا بشه میشناسن. نمیشه بی همه چیز “.
انگشتم توی سوراخ کونش. ” صاحب بدنمی…”.
نیم ساعت یک سر. “هیولایی بابایی”. تلمبه وقتی شب شده و ستاره های روی زمین تنگ تهران ریختن. باران. لولیدن عشق توی عشق نزدیک به آسمون. تن تاریک خونه، بوی نمناکی کسش، عرق های در هم قاطی شده ی ما. موهای مشکی، بلند، زیبایی لب هاش.
نمی دونستی هم سنیم نه!؟
” از روز اول”.
کون دخترانه ش روی کیرم. روی صندلی ماشین. ” کس من همه جای زندگیت بوده نه بابا؟؟”.
خوابم نمیبره… بازم بگی بله.

نوشته: کایوگا