–
اسی در برابر ترانه مثل موش مرده ها شده بود . ترانه تحویلش نمی گرفت و با هاش حرف نمی زد .
بر گشتیم به خونه که تا اون قسمتی که ما درش بودیم چند دقیقه بیشتر راه نبود . بازم من و ترانه تنها موندیم …
-برم کمکشون کنم تا غذا رو ردیف کنیم ..
ترانه : همین جا بشین تکون نخور . بذار انجام بدن . وظیفه شونه . یهو دیدی یه وقتی گرگی چیزی بهم حمله کرد .. می بینی چقدر همه جا قشنگه !
-من فقط آسمونو می بینم . بقیه جا ها که جز تاریکی اثری ازش نیست ..
– چقدر تو بی ذوقی آقای عاشق پیشه … الان نو این درخت و این بوته های سیاهو که روبروتن نمی بینی ;
-آره می بینم ولی سیاهه دیگه ..
-مگه نمی دونی مشکی رنگ عشقه ; .
.امکانات جایی که در ان قرار داشتیم کمی ضعیف بود ولی بازم جای شکرش باقی بود که یخچال و گاز پیک نیک و یه تلویزیون عهد بوقی هم داشت .
مینا و اسی بهمون نزدیک شدن ..
مینا : شام حاضره ..
ترانه : با این که از املت خوشم نمیاد ولی تویه همچین جایی که گرسنه امه خیلی می چسبه …
مینا : چی میگی خواهر این غذای سلطنتی ما پایین شهریهاست ..
ترانه : یه جوری حرف می زنی که انگاری من کاخ نشین باشم . بازم جای شکرش باقیه که یخچال کهنه ای این جا هست که می تونیم ازش استفاده کنیم و این چهار تا دوغ و نوشابه مونو خنک نگه می داره ..
اسی : مینا خوب درارو باز کن که بوی نم خفه مون کرده ..
مینا : وای پشه رو بگو .. آدمو پوست می کنن . مگه می تونیم شب این جا بخوابیم ;
اسی : آتیش روشن می کنیم ..
مینا : بوی دود آدمو خفه می کنه . ولی دیگه چاره چیه . اونم تازه موقته . کی می خواد تا صبح کنار آتیش بشینه ; راستش اصلا به این فکر نکرده بودم که وضع خواب چی میشه . یعنی کی پیش کی می خوابه ; اون دو تا که خیلی راحت بودن .. سر به سر هم می ذاشتن و شوخی می کردن .
بعد از شام ترانه دست منو گرفت و بازم کشوند به قسمت بالای خونه .. رو تپه ها .. جایی که می شد خیلی راحت کوهها و آسمونو دید .. همه جا سرمه ای و تاریک بود و فقط ماه و ستاره ها یه زیبایی خاصی به این تاریکی بخشیده بودند . صدای چند تا پرنده قاطی شده بود و می دونستم که یکی از اونا بلبله . با این که احساس خستگی می کردم و خوابم میومد ولی حاضر بودم تا صبح بیدار بمونم . لحظاتی که تموم نشه . لحظاتی که در کنار فرشته زیبا و مهربونی به نام ترانه باشم و اون واسم حرف بزنه . شاید خیلی از حرفاشو متوجه نمی شدم ولی می خواستم آهنگ صداشو بشنوم . می خواستم همراهش باشم .. زیاد از خونه دور نشدیم .. تا صد متر اون ور تر خونه ای نبود .. اون دور و برا فقط چند تا خونه داشت . فقط چراغ یکی از اونا روشن بود . با این که از بعد از ظهری تا اون وقت کارامون , حرکاتمون تکراری بود ولی احساس خستگی نمی کردیم . شاید خسته شده بودیم از زندگی یکنواخت و یک مدل و یه جورایی می خواستیم به آرامش برسیم . ترانه برای لحظاتی سکوت کرده بود . صدای نفسهاش میومد .. نفسهایی آروم .. حرفی نمی زدم . می ترسیدم اگه سکوتو بشکنم دیگه نتونم صدای نفسهاشو بشنوم .. نسیم نفسشو که حس می کردم به قسمتی از صورتم می خوره . بازم رو زمین نشسته بودیم ..
ترانه : خیلی بده هیاهو و هرج و مرج زندگی باعث شه که نتونیم سرمونو بالا بگیریم و به ستاره ها نگاه کنیم . غرق زندگی ماشینی شدن و تجملات همین دردسرا رو هم داره ..
-نگاه کنی بالا سرت که چی بشه دختر !
-یعنی واسه تو هیچ اهمیتی نداره که حس کنی اون قدرکوچیکی که داری توی دل آسمون آرامش , پرواز می کنی و از اون بالا مالا ها غم و غصه ها رو خیلی ریز ببینی ;
-بهت نمیاد از این حرفا بزنی و این جوری باشی ترانه . بیشتر به آدمای خشک و جدی می خوری ..
-نه بابا … اینا همه اثرات فست فوده که مختو از کار انداخته ..
-تو هم کم نمی خوری از این …
-چیه ادامه بده .. می خواستی بگی از این آت و آشغالا حرفتو پس گرفتی ;
-تو از کجا می دونستی می خوام اینو بگم ;
-من اگه نخوام تو رو بشناسم که دیگه با تو نمیام سفر ..
-تو اگه منو می شناختی …
ترانه : چیه امشب همش حرفاتو نیمه کاره ول می کنی ; اگه دوست داری واست ادامه بدم ..
-نه می دونم که فکرمو خوندی ..
-خیلی بدی کامی ..
-ولی نه به بدی تو ..
-وای این حرفتو نشنیده می گیرم … چقدر دلم می خواد به یه جایی تکیه بدم . این دیوونه ها نذاشتن که غروبی یه چرتی بزنیم .
آخ که چقدر آروم و خوشحال شدم وقتی که یه بار دیگه سرشو گذاشت رو شونه هام . تنش با تنم تماس داشت . گرمای تنشو حس می کردم . نسیم خنکی که مو هاشو افشون می کرد و صورتمو قلقلک می داد . بازم کف دستشو گذاشت توی دستم .. حس کردم خیلی نرم و ملایم تر از بعد از ظهری نشون میده .. منم باید حسمو نشون می دادم . دوستش داشتم تا کی باید ساکت می نشستم ; شاید فروتنی زیاد همیشه به معنای پیروزی نباشه . شاید اون از من انتظارقدرت بیشتری داشته باشه . حالا که باتمام وجودش به من تکیه کرده .. .. ادامه دارد … نویسنده … ایرانی