التفکر و التدبیر فی احوال عزیزنا الکیر

باب اول در عشق و شور و مستی
و ای پسر بدان که این باب را از آن آورده ام که بدانی عشق به کیر را و عشق با کیر را غایتی دیگر است.
پس بدان که کیر آلت عشق است و آن را بسیار کار بفرمای چه حافظ گوید:
خمار صد شبه دارم شراب خانه کجاست / آلتی راست دارم جنده خانه کجاست
یعنی جندگان هم از بهر پول نهمی دهند که مست از شراب ناب کیرند که خداشان در ازل این عشق در دل نهاد.
و هیچ گاه جانب کیر فرومگذار که کیر عزیزست هر چند روزگار بدی فرماید. شنیدم بیتی از عبید در باب سختی روزگار:
روزگار ار به کام ما نبود / کیر در کون روزگار کنیم
یعنی که در شدت هم کیر را از عشق محروم منمای که اگر چنین کنی خدایت چوب در آستین کناد.
و ای پسر بدان که کیر در نظران زنان بهترست، نه از جهت طول و قطر، که هر که بِه داند که کیر به کس چون راند، اوست که همه کس ها گاید. زیرا که اوست که جمله کس ها خمار لقا و وصالش باشند. جهاندیدگان و سپید مویان و بکنان دانند مر این راز را که در بر هر کس نشاید گفت مر آن را. و زمانی دخترکی را در غیاب شویش سخت گاییدم، مرا زمانی که در جمع دوستان بود بدید، پس اشارتی کرد و چنین گفت:
گر جماع این است کین خر میکند / بر کس ما میرینند شوهران
که اصل در جماع عشق باشد و کیفیت، نی حشر باشد و کمیت از طول و از قطر.
اینها آوردم ای پسر که طریق عشق دانی و دست بر کیر شبانگاهان به جلق کمتر بری. هر چند اگر آدمی ناچار شود از جلق هم ورا باکی نباشد و حرجی نیست بر او اگر دست نوازشی بر سر یتیم کیر برد که جلق را خود غایتی دیگر است و سخن آن در بابی دیگر همی کنم که اکنون مقال آن نیست.
جلق میزن که جلق خوش باشد / جلق به زیر دلق خوش باشد

ادامه…

نوشته: کیر ابن آدم